Tylko w cudzym pięknie
jest pocieszenie, w cudzej
muzyce i obcych wierszach
/ A. Zagajewski /
Niewiele jest osób, które nie znają wierszy Wisławy Szymborskiej, choć tylko ,,niektórzy lubią poezję”. Polska poetka na stałe zapisała się nie tylko w polskiej kulturze, ale przede wszystkim w sercach tysięcy osób na całym świecie. Udało się jej to nie dzięki Nagrodzie Nobla z 1996 roku, ale niesamowitej zdolności trafiania do swoich odbiorców w charakterystyczny dla siebie tylko samej sposób. Mimo wszystko sama mówiła, że zawsze stara się być nie osobistością, na którą wszyscy próbują ją po Noblu „przerobić”, ale osobą. Właśnie tej osobie został poświęcony projekt „Fortuna Plays Szymborska”, stworzony przez dwójkę muzyków, Macieja Fortunę i Andrzeja Koniecznego oraz przez projektanta graficznego i animatora, Pawła Wypycha.
1 października 2016 roku miałem okazję i przyjemność zobaczyć oraz jednocześnie usłyszeć efekty projektu podczas koncertu, który odbył się w Bibliotece Raczyńskich
w Poznaniu. Bazą do stworzenia widowiska stały się nagrania głosu poetki czytającej własne wiersze, takie jak: „Cebula”, „ O śmierci bez przesady”, „Chmury” czy przeczytany osobiście tylko raz w jej życiu „Kot w pustym mieszkaniu”. Ale to nie jedyny osobisty akcent Szymborskiej. Oprócz nagrań jej głosu do koncertu zostały włączone również sekwencje dźwiękowe stworzone z zarejestrowanych w jej krakowskim mieszkaniu dźwięków kultowych już zapalniczek, maszyny do pisania i innych przedmiotów osobistych. Do oprawy graficznej stworzonej w formie animacji przez Pawła Wypycha wykorzystane zostały natomiast znane wszystkim kolaże z pocztówek, które pisarka sama tworzyła. W tym samym czasie głosowi Szymborskiej i animacjom towarzyszyła grana na żywo przez Andrzeja Koniecznego oraz akompaniującego na trąbce Macieja Fortunę muzyka utrzymana w klimacie jazzu i muzyki alternatywnej.
Pod koniec koncertu całości niespodziewanie dopełniła część koncertu, w której to widz został włączony do odbywającego się na jego oczach procesu twórczego. Cała widownia otrzymała niezapisane pocztówki, na które mogła przelać swoje myśli związane z twórczością noblistki i samym koncertem w wybranej przez siebie formie. Jednocześnie na ekranie wyświetlane były kartki zapisane przez widzów wcześniejszego koncertu. Tym sposobem projekt stał się ciągle żywym i rozwijającym się wydarzeniem.
Całość tego, co mogła zobaczyć, usłyszeć i współtworzyć publiczność, była niesamowitym i bardzo dobrym przykładem nowoczesnego spojrzenia na poezję. Spojrzenia, które wykracza poza same słowa i jest wzbogacone o odczuwalne innymi zmysłami formy przekazu. Był to też jednak przede wszystkim koncert poświęcony osobie, która grała pierwsze skrzypce– Wisławie Szymborskiej.
Bartłomiej Mikołajczyk, kl. IId
Załączniki:
