Nauki ścisłe, w szczególności fizyka, są pasją i źródłem inspiracji wśród wielu młodych ludzi. Stają się one pierwiastkiem tworzenia pomysłowych, kreatywnych konstrukcji, które mogą w przyszłości wpłynąć na rozwój i ułatwienie funkcjonowania naszej cywilizacji. Ważne jest zatem, by każdego dnia pokonywać trudności i wyznaczać nowe, dalsze granice. Tak również było w przypadku ucznia naszej szkoły – Jakuba Pełczyńskiego, który stworzył swój własny, indywidualny projekt. Efekt wywołał duże wrażanie wśród kolegów. Oto opis projektu przedstawiony przez Kubę:
„Mój samolot to wolnonośny, pozbawiony rozpórek i zestrzałów dwupłat zbliżony do półtorapłata. Ma podwójną belkę ogonową zrobioną z ceowników aluminiowych. Posiada podwójny statecznik pionowy i poziomy (pomiędzy belkami ogonowymi). Ma trójkołowe podwozie i tłokowy silnik benzynowy o mocy 2,8 KM firmy RCGF; napędzający dwupłatowe, drewniane śmigło. Jego ciężar wynosi blisko 7 kG i masie bliskiej 7 kg.
Samolot zbudowany jest przede wszystkim z drzewa sosnowego. Belki ogonowe są zrobione z aluminium. Dźwigar górnego skrzydła jest zrobiony z drewnianej elki, a dolnego- z plastikowej. Skrzydła (w większości) i usterzenie pokryte jest folią termokurczliwą, a kadłub sklejką 0,4mm.
Skrzydła samolotu charakteryzują się profilem płasko-wypukłym o dużej grubości, szczególnie w dolnym płacie. Nie licząc usterzenia zastosowane są trzy profile- jeden w dolnym płacie oraz dwa w górnym. Jeden w wewnętrznej części skrzydeł, drugi w zewnętrznej części (za belkami ogonowymi) przy lotkach. Lotki są zbudowane w najprostszy sposób (tj. z płaskiej, sklejkowej płytki, przez co profil z zewnętrznych części skrzydła jest niezmiennie płaski oraz o tej samej grubości, zaczynając kilka centymetrów przed krawędzią spływu i kończąc na niej). Wszystkie profile są zgodne z praktyką stosowaną w czasie I wojny, w całości zaprojektowane przeze mnie. Dają one dużą siłę nośną, ale też (niestety) duży opór, który powinien być zrównoważony przez silnik o dużej mocy.
Górny i dolny mają taką samą cięciwę aerodynamiczną (32 cm). Górny płat ma rozpiętość 160 cm, a dolny 100 cm (równa cięciwa oraz stosunkowo niewielka różnica rozpiętości to cechy dwupłatowca). Co ciekawe, obydwa płaty są bezpośrednio przyłączone do kadłuba (co rzadkie). Kąt natarcia górnego skrzydła to 3o , a dolnego jest mniejszy (układ nasuwa skojarzenie z samolotem Antonow An-2 zwanego popularnie Antkiem).
Górny płat jest pozbawiony klasycznego ożebrowania. Dolną powierzchnię stanowi sklejka, a odpowiedni kształt profilu nadaje pięć małych żeberek u krawędzi natarcia i łącznie dwanaście żeber za dźwigarem. Jest to uproszczona konstrukcja. Dolny płat zaś ma dziesięć żeber przyklejonych do dźwigara i sklejki stanowiącej częściowo dolną powierzchnię.
Kadłub ma przekrój kwadratowy, zakłócany przez skrzydła zamontowane pod nim i na nim. Ogólna konstrukcja jest bardzo prosta: składa się z dwóch kwadratowych, sklejkowych wręg (do przedniej przykręcony jest silnik) o wymiarach 10 cm x 10 cm, połączonych na rogach okrągłymi, sosnowymi listwami. Do dwóch dolnych z nich przykręcone i przyklejone jest przednie podwozie. Podwozie główne przykręcone i przyklejone jest do skrzydeł.
Dolny płat (co jest cechą półtorapłatowców) jest pozbawiony mechanizacji, zaś w górnym znajdują się pojedyncze Serwa w każdym ze skrzydeł (jeden w prawym, drugi w lewym), które służą do sterowania wychylenia lotek. Poza tym, w samolocie znajdują się jeszcze cztery Serwa, wszystkie podłączone wraz z akumulatorem do odbiornika radiowego, znajdującego się pod statecznikiem poziomym i przyklejonego do małego kółka ogonowego, mającego chronić ogon przed uszkodzeniami w trakcie startu i lądowania (przypominam, że samolot ma podwozie trójkołowe ). Jedno Serwo służy do sterowania mocą silnika i jest zamocowane w dziobie samolotu. Trzy pozostałe zaś w tylnej części kadłuba: dwa służące do kierowania wychyleniem sterów kierunku, jedno do kierowania wychylenia steru wysokości. Serwa do sterów, jak i do lotek, podłączone są żyłkami nylonowymi. Usterzenie ma profil dwuwypukły symetryczny, również mojego projektu.
Zbiornik paliwa o pojemności 350 cm3 znajduje się mniej więcej w środku ciężkości dla uniknięcia jego przesunięcia w czasie zużywania paliwa. Od niego odprowadzone są dwie rurki, jedna jako odpowietrzenie, a druga zaś doprowadza paliwo do silnika.
Oprócz elektrycznego obwodu z odbiornikiem radiowym i serwami jest jeszcze drugi obwód zasilający świecę. Akumulatory do obu obwodów usytuowane są w tylnej spodniej części kadłuba.”
Gratulujemy Kubie zrealizowanego projektu i życzymy wszystkim uczniom zapału do pracy i wiary w swoje możliwości oraz efektywnego rozwijania swoich pasji – szczególnie tych, związanych z naukami ścisłymi.
