Liceum Ogólnokształcące
im. św. Jana Kantego w Poznaniu
Budynek
Gmach dzisiejszego Liceum im. św. Jana Kantego jest związany z dziejami byłej dzielnicy pruskiej ostatnich 130 lat. Składa się on z trzech części. Najmniejsza i najniższa część, czyli narożnik ul. Strzeleckiej i Strzałowej była początkowo jednopiętrowym domem prywatnym należącym do niemieckiego drogomistrza Hoffmana, większym od innych, uboższych domostw. Dom ten stał się w r. 1833 własnością państwową. Był też zaczątkiem dla drugiej nieco wyższej, aulowej części gmachu przy ulicy Strzeleckiej (1856). Trzecią część – 2- piętrowe boczne skrzydło dobudowano w roku 1873. Po ewentualnym pomyślnym wyniku I wojny światowej zamierzano wybudować dla gimnazjum fryderykowskiego nowy gmach.
Gimnazjum Fryderyka Wilhelma
Wymienione etapy rozwojowe gmachu szły w parze z rozwojem eksterminacyjnej polityki Prus wobec rdzennego pnia polskiej ludności zaboru. Wrogą akcję wykorzenienia polskości w zaborze pruskim zapoczątkował Edward Flottwell (1786 – 1865), prezydent prowincji poznańskiej w latach 1830 – 1841. Jednym z elementów wynaradawiania miało być przejęcie ścisłej kontroli nad wychowaniem, które miało być nadzorowane i kontrolowane. Z tego powodu nastąpiło rozbicie jedynego „królewskiego” gimnazjum w Poznaniu na dwa odrębne zakłady: katolickie pod wezwaniem św. Marii Magdaleny i ewangelickie pod nazwą Fryderyka Wilhelma. Co prawda taki układ nie był dokładnie celem Flottwella, chciał on w ten sposób umożliwić silniejszą germanizację gimnazjum św. Marii Magdaleny. Fundusze na organizację nowej jednostki pozyskano z grzywien i kar nałożonych na uczestników powstania listopadowego. 5 czerwca 1833 zakupiono posesję na skrzyżowaniu ul. Strzeleckiej i Strzałowej wraz z ogrodem sięgającym aż do ulicy Długiej, powiększaną następnie wraz ze wzrostem liczby uczniów. Zakupione i dobudowane budynki mieściły w sobie niemieckie gimnazjum Fryderyka Wilhelma w ciągu 84 lat (1834 – 1920 ). Ewangelicko niemiecki charakter szkoły nie oznaczał, że nie uczęszczali do niej Polacy. Wśród absolwentów gimnazjum można znależć tak wybitne osobistości jak Władysław Niegolewski czy Stanisław Motte, a wśród nauczycieli Karol Libelt czy Józef Łukaszewicz. Po upadku tego zakładu po I wojnie światowej uczyły się tu jeszcze przez 2 lata malejące stopniowo grupy młodzieży niemieckiej z różnych poznańskich zakładów, aż wreszcie i te na przełomie 1922/23 odeszły, znalazłszy w Poznaniu inne lokum.
Początki polskiego szkolnictwa w Poznaniu
W latach 1921/1922 państwowe średnie szkolnictwo składało sie z 8-klasowych, męskich gimnazjów: Marii Magdaleny, Bergera i Karola Marcinkowskiego. Wszystkie te zakłady miały własne gmachy, ale w każdym z nich brakowało miejsca na rosnąca frekwencję młodzieży polskiej. Właśnie z powodu braku miejsca przeniesiono z gimnazjum M.M. 6 oddziałów na tymczasowy pobyt do gmachu gimnazjum Bergera. Oddziały te nie były w żaden sposób samodzielne. Jednak po roku postanowiono wyobrebnić i utworzyć samoistna jednostkę. Nowa szkoła otrzymała na siedzibę wynajętą na dwa lata połowę gmachu na rogu ulic Stromej i Różanej. 1 września 1921 rozpoczął się rok szkolny w Państwowym Gimnazjum w Poznaniu na Wildzie, uroczystość oficjalnego otwarcia odbyła się 12 pażdziernika 1921 r. Wkrótce liczba uczniów wildeckiego gimnazjum znacznie przekroczyła początkowe 6 oddziałów. Pobyt gimnazjum na Wildzie trwał jednak tylko dwa lata. Na rok szkolny 1922/23 upadające gimnazjum niemieckie – fryderykowskie, przy ulicy Strzeleckiej opuściło swój gmach przenosząc się do budynku w pobliżu kościoła Bożego Ciała na ulicy Krakowskiej (obecne VI LO). Wtedy to dyrektor wildeckiej szkoły otrzymał zlecenie nadzoru nad opuszczonym gmachem fryderykowskim. Jesienią 1922 r. rozpoczęły się prace przysposabiające budynek poniemiecki dla polskiej szkoły. Przy aktywnej pomocy rodziców, którzy zawiązali się w pierwszy w Poznaniu stały Komitet Rodzicielski w budynku wykonano konieczne prace. Rankiem wiosennego dnia 1923r. dzwonek przerwał naukę na Wildzie. Uczniowie zabrali drobniejsze sprzęty i pomoce naukowe i idąc ulicami Łąkową i Strzałową weszli do odnowionego gmachu.
Wybór patrona
Na pierwszym zebraniu Komitetu Rodzicielskiego jeden z rodziców, Bolesław Kliszyński zapytał: – „Panie dyrektorze, a jak teraz będzie się nazywało to nowe gimnazjum, bo przecież straci ono swój tytuł „na Wildzie””. Dyrektor nie śmiał proponować ani uzasadniać nazwy zakładu, zdając to wyłącznie na wole społeczeństwa. – „A którego patrona religijnego czci młodzież zakładu obecnie?”- zapytał wymieniony ojciec – Św. Jana Kantego – brzmiała odpowiedź dyrektora. „A niechże się nazywa ten zakład imieniem św. Jana Kantego”. Propozycję tę przyjęto jednomyślnie i wkrótce ( 8 czerwca) nowa nazwa została zatwierdzona przez Ministerstwo. 5 maja 1923 r. szkoła otrzymała sztandar poświęcony przez ks. prymasa kardynała E. Dalbora.
Sztandar św. Jana Kantego
Lata międzywojenne
W latach 1920 – 1933 szkoła była ośmioletnim gimnazjum o profilu humanistycznym, które od 1933 r, zostało przekształcone w szkołę dwustopniową: czteroklasowe gimnazjum i dwuklasowe liceum utrzymując profil humanistyczny. Do 1939 roku mury szkoły opuściło ok. 600 absolwentów, wśród których znalazły się postacie wybitne jak chociażby hm. Florian Marciniak – twórca i pierwszy naczelnik Szarych Szeregów. Do szczególnych osiągnięć tego okresu należy zaliczyć: uruchomienie pracowni robót ręcznych, wybudowanie schroniska w Lipnicy Wielkiej i utworzenie Towarzystwa Przyjaciół Młodzieży Państwowego Gimnazjum im św. Jana Kantego w Poznaniu. W 1939 roku wybuch II wojny światowej przerwał działalność gimnazjum.
Lata powojenne
Dopiero 24 kwietnia 1945 roku szkoła wznawia działalność. Zmienia się jednak sytuacja polityczna w kraju i zmienia się również oblicze ideowe szkoły. 22 września 1950 r. szkoła otrzymuje imię Marcina Kasprzaka. W tym tym czasie szkoła przeobraża się czteroletnie III Liceum Ogólnokształcące.
Sztandar Marcina Kasprzaka
Do roku 1967 liceum było szkołą męską, która w tym roku została zmieniona w koedukacyjną. W 1970 roku Kuratorium nadaje szkole profil matematyczno – fizyczny. Z ważnych wydarzeń szkolnych należy wymienić: oddanie w roku 1955 do użytku zniszczonej podczas II wojny sali gimnastycznej, odznaczenie szkoły w 1960 r. Honorową Odznaką Miasta Poznania, a w roku 1966 Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego, w 1967 wręczenie sztandaru ufundowanego przez Zarząd Okręgu ZBOWID, odznaczenie w 1970 r. Szczepu Drużyn im. Floriana Marciniaka Złotym Krzyżem ze Zasługi dla ZHP.
Historia najnowsza
sztandar(2)Istotne zmiany w III Liceum nastąpiły po roku 1989. 13 lutego 1990 roku uchwałą Rady Pedagogicznej przywrócono Liceum imię św. Jana Kantego, Odnaleziono również dawny sztandar, który obecnie ponownie jest sztandarem szkolnym. Od 1992 roku III Liceum Ogólnokształcące im. św. Jana Kantego funkcjonuje w ramach Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 3 razem z II Liceum Ogólnokształcącym dla Dorosłych.
Dyrektorzy szkoły od chwili powstania do dnia dzisiejszego
Jarosław Wit Opatrny
Piotr Żukowski
Aleksander Tarnawski
Walenty Golenia
Aleksander Tarnawski
Adam Firlik
Wacław Zembrzuski
Tadeusz Komorowski
Leonard Paszkiewicz
Zbigniew Kornowski
Mirosława Rymszewicz
Lucyna Białk-Cieślak
Katarzyna Kordus
